Pamiętniki z Chorwacji

Około piętnastej dotarł na lotnisko przy Dubrowniku. Wysiadł z całym tabunem Chorwatów i spokojnie poszedł za nimi. Czekała go krótka przeprawa na miejsce. Bus odjeżdżał co dwadzieścia pięć minut. Ciekawe czy przyjedzie na czas… Podczas oczekiwania na podwózkę usiadł na walizkach i wyciągnął telefon.
„ Już przyleciałem, za jakąś godzinę będę u ciebie” napisał smsa do Anici i uśmiechnął się do siebie.
- W końcu wakacje… - mruknął i spokojnie obserwował ludzi tłoczących się na przystanku. Panowała przyjemna atmosfera. Nie był jedynym urlopowiczem, który tylko czekał by położyć się na plaży. Przeciągnął się i rozmarzył. Już niedługo zapomni o całym świecie i zażyje słodkiego farniente.

Anica sama w sobie bywała w Dubrowniku raczej rzadko. Miała sporo ważnych spraw w Zagrzebiu, więc i tam też przesiadywała. Poza tym pogoda w stolicy była mimo wszystko bardziej przystępna niż tutaj, gdzie panowała jednak typowa, śródziemnomorska aura. Ale z racji, że był okres wakacyjny, a i dowiedziała się, że jeden z braci Włochów przybywa w jej chorwackie progi, postanowiła przybyć do tak dawno niewidzianego miasta. W momencie otrzymania wiadomości prawdopodobnie kręciła się już w pobliżu swojego wakacyjnego domku, jeszcze bardziej prawdopodobne, że z kubkiem mrożonej kawy w dłoniach.
"Nie śpiesz się, amigo" odpisała mu żartobliwie i przysiadła na murku, w cieniu drzewa pomarańczowego. To był naprawdę ładny dzień.

Odpisał jej kiedy wsiadł do busa.
" Amigo? Już zapomniałaś jak to jest po włosku bella? " Zmarszczył nos i wysłał wiadomość. Oglądał sobie widoki za oknem i myślał gdzie pierw pójdzie na plażę i walnie się na ręczniku czy zje obiad... Ah te wakacyjne problemy! Tak mu tego brakowało!
Dotarł na miejsce po czasie. Z błogim uśmiechem na twarzy, powoli podszedł do murku. Był na wzniesieniu i spokojnie mógł popodziwiać część miasta i plaży.
" To co? Mam zasilać twoje hotele, czy jednak przyjmiesz mnie do siebie? "

"Ne, droczę się z tobą" Odpisała szybko, bo nudziło jej się trochę na tym murku. Anica włoski umiała, ale nie oznaczało to, że lubiła go używać. Wolała po swojemu lub, ewentualnie, po niemiecku. A Włochy niech sobie zapamiętają, że Dalmacja jest jej.
Pomachała trochę nogami, ale spadł jej bucik. Stwierdziła jednak, że ruszy się po niego później, bo nie chce jej się zbytnio włazić i złazić. Jest krótkim człowiekiem, a murek ma powyżej metra.
Zerwała niedojrzałą pomarańczę i zaczęła obracać ją w dłoniach, co chwila podnosząc dłoń do czoła i spoglądając, czy nie idzie w jej stronę przypadkiem Romano. W końcu przyszedł, to zeskoczyła, wcisnęła baletkę z powrotem na stopę, a pomarańczę położyła na murku.
- Do mnie, oczywiście - wskazała głową na domek niedaleko - Jak ktoś z nas tu przyjeżdża to z reguły tutaj siedzi, rzadko przyjeżdżam tutaj bez powodu.
I o tym wspomniawszy poprowadziła Romka do swojej siedziby. Była raczej skromniejsza, ale idealna na wakacje. Miała też mały ogródek, ale był raczej dziki, choć trawa zdawała się być świeżo skoszona.

Usłyszał ją i od razu się uśmiechnął.
- Doskonale! Ciao bella! - na powitanie przytulił ją i ucałował w policzki. - Ślicznie wyglądasz, jak zwykle mi się podobasz. - grzeczniutko poszedł za nią. Rozglądał się z błogą miną. Drzewa pomarańczowe jak w Rzymie... Ah, już niedługo wygrzeje się w słońcu, popływa i... - Koniecznie musimy iść razem na obiad. Chyba, że chcesz bym coś ci ugotował, hmm?- cierpliwie ciągnął za sobą walizkę, chciał być już na miejscu.